Na progu wiary

Święci Augustyn i Tomasz z Akwinu podkreślali, że przedmiotu wiary nie można ani bezpośrednio dostrzec, ani udowodnić samą logiką. Jeśli możesz to udowodnić, nie musisz w to wierzyć.

Wiara jest ostatecznie aktem woli, a nie emocji lub dedukcji. Katechizm Kościoła Katolickiego, cytując Akwinatę, naucza: „W wierze rozum i wola człowieka współdziałają z łaską Bożą: […] »Wiara jest aktem rozumu, przekonanego o prawdzie Bożej z nakazu woli, poruszonej łaską przez Boga«” (KKK 155). To poddanie się nazywa się „posłuszeństwem wiary” (KKK 143). Logika, rozum i uznanie autorytetu nie sięgają daleko; akt woli, zależny od łaski Bożej, jest wymagany do urzeczywistnienia wiary.

O zaletach systematycznego czytania Katechizmu Kościoła Katolickiego mówiła w bazylice hałcnowskiej Agata Rujner, doktor teologii moralnej, wykładowczyni Akademii Katolickiej w Warszawie oraz autorka kanału "Prawie Morały". Wygłosiła ona kolejną w tym znanym bielskim sanktuarium katechezę, tłumacząc, po co czytać Katechizm i czy jest on potrzebny do życia.

Katechizm Kościoła Katolickiego to podręcznik naszej wiary, z którego czerpiemy wiedzę ale też doświadczenie wiary żywej. Wiara to działanie łaski Bożej ale też stale toczący się w sercu człowieka proces "smakowania" bliskości objawiającego mu się Boga, proces odchodzenia i powrotów a także wzrastania w jedności z Nim.

Wiara polega na głębokiej, osobistej relacji z Chrystusem. Wiara jest spotka-

niem, dialogiem, komunią miłości i życia między wierzącym a Jezusem Chrystu-

sem: Drogą, Prawdą i Życiem (por. J 14, 6). Prowadzi ona do aktu zaufania i zawie-

rzenia Chrystusowi i pozwala chrześcijaninowi żyć tak, jak On żył (por. Ga 2, 20),

to znaczy miłując ponad wszystko Boga i braci (VS 88). Wiara w Chrystusa oznacza

wiarę w Tego, który Go posłał, to znaczy Ojca, gdyż Jezus jest w Ojcu (por. J 12,44).

Treść wiary determinuje zaangażowanie całej osoby i wymaga egzysten-

cjalnej decyzji – wyboru tej przyszłości, jaką ofiarowuje Bóg i związania z nią

całej swojej teraźniejszości.

Praca i modlitwa połączone w jedno są prostym przepisem na piękne życie z Bogiem, dzięki któremu wszystko było, jest i będzie: nasza praca, nasze życie. Niech to ponadczasowe benedyktyńskie  ,,ora et labora’’ pomaga nam każdego nowego dnia.

Chrześcijańska nadzieja stanowi jakby kontynuację, przedłużenie i uzupełnienie wiary, kieruje bowiem ku Bogu, który nie tylko już przyszedł w Jezusie Chrystusie, ale ma przyjść i ciągle przychodzi. Życie chrześcijanina jest ciągłym adwentem – czujnym, cierpliwym i aktywnym oczekiwaniem. Ciągle żyjemy w nadziei: „w nadziei życia wiecznego”, „oczekujemy błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa” (Tt 1, 2; por. 2, 13). Spodziewamy się ojczyzny niebieskiej, a w niej spotkania Boga twarzą w twarz (por. 1 Kor 13, 12n).

Nadzieja odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu życia chrześcijańskiego. Chodzi bowiem o to, żeby jej przedmiotem były nie nasze pragnienia, plany i zachcianki, lecz Boże obietnice. Chrześcijanin z radością wyznaje, że Jego obietnice się spełniają w Chrystusie, bo przecież On przyszedł, umarł za nasze grzechy i zmartwychwstał. Wciąż czekamy na spełnienie obietnic, których jesteśmy adresatami jako wspólnota Kościoła, zawartych w słowie Bożym, czyli trwamy w postawie człowieka wierzącego – w chrześcijańskiej nadziei.

Głosić Ewangelię wszędzie. Zwykle utożsamiamy nasze życie religijne z liturgią, modlitwą czy praktykami duchowymi w kościołach czy kaplicach. Głosimy, jednak Ewangelię całym naszym życiem, we wszelkich jego przejawach. Nic nie jest wykluczone.

– Miłość chrześcijańska oparta jest na dwóch przykazaniach: Będziesz miłował Pana Boga swego z całego serca swego ze wszystkich sił swoich, a bliźniego swego jak siebie samego. (Mt 22,37–39). Przy czym musimy pamiętać, że zgodnie z nauczaniem św. Jana Apostoła mamy miłować nie tyle językiem, co słowem i czynem (1J 3,18).

Miłość chrześcijańska w klasycznym rozumieniu ma trzy wymiary: eros – rozumiana jako miłość zmysłowa; filia - miłość braterska; agape – najwyższa forma miłości Dobra, Prawdy i Piękna.

Podkreślmy, że miłość to rozumna i świadoma decyzja, a nie tylko uczucie. Jest to decyzja polegająca na wyrzeczeniu się szatana i świadomej wierze w Boga – Ojca, Syna i Ducha Świętego. Podejmując taką decyzję, kształtujemy swoje życie i bierzemy za nie odpowiedzialność.

Miłość chrześcijańska nakazuje nam obecność w życiu drugiego człowieka, by mógł on wzrastać. Stąd nasza troska o współbraci w wierze i wynikające z tej troski zobowiązania, żeby tak iść razem we Wspólnocie Kościoła, by samemu być zbawionym i nie zatracić bliźnich, którzy są nam dani i zadani. Dlatego miłość chrześcijańska jest wymagająca.

1. Chrzest.

2. Bierzmowanie.

3. Najświętszy Sakrament (Eucharystia)

4. Pokuta.

5. Namaszczenie chorych.

6. Kapłaństwo.

7. Małżeństwo.

Podsumowanie 2024 roku

Mistrz Polski Duchowieństwa w Szachach Klasycznych ks. Wojciech Sola – Diecezja Tarnowska
Mistrz Polski Duchowieństwa w Szachach Błyskawicznych ks. Jan Kojło – Cerkiew Prawosławna
Mistrz Polski Duchowieństwa w Szachach Szybkich ks. Zbigniew Wądrzyk – Archidiecezja Gdańska
Mistrz Polski Duchowieństwa w Szachach Korespondencyjnych ks. Tibor Csiba – Węgry

Drużynowy Mistrz Polski Duchowieństwa – Diecezja Tarnowska
Najlepszy Senior 60 + ks. Dariusz Drążek – Diecezja Pelplińska
Najlepszy Junior kl. Kamil Szczerba Salezjanin
Najlepszy Debiutant – ks. Marko Avsenik – Słowacja
Najlepszy Brat Zakonny – br Jan Zawada Pallotyn
Najładniejsza partia szachowa ks. Zbigniew Wądrzyk

Ks.. Krzysztof Domaraczeńko
Koordynator Szachowych Mistrzostw Polski Duchowieństwa
D. Drohiczyńska

XXIII SMPD Poznań 2024

XXII SMPD Sandomierz 2023